Voor op mijn begrafenis (XII): 'On the overgrown path'

.
Nog iets voor op mijn begrafenis – het wordt een heus feestje!: ‘On the overgrown path’, van Leos Janacek.

Met deze pianoklanken op de achtergrond, stel ik me voor op een ‘overwoekerd pad’, zonovergoten, met hier en daar een boom, een wandeling te maken, met dierbaren die ik de afgelopen tijd verloren ben. Ik mis hen met een bloedend hart.

Vader, mijn lieve vader. Oud geworden, maar het mag ook enkele decennia eerder: graag hoor ik je nog eens praten over al de dingen die ik al eens gehoord heb en waar je plezier aan hebt beleefd. Je hartelijke glimlach. Ook hoor ik je graag nog eens belangstellend zijn naar het leven van iedereen die bij je op bezoek kwam.

Marcel, dierbare vriend uit Parijs. Hoeveel herinneringen delen wij niet, en van zo lang her! Inclusief de liefde voor dezelfde vrouw. Hoe graag zou ik nog eens met je bomen over politiek, over de Vrijmetselaars waar je ooit lid van was, over kinderen, kwetsbare kinderen die bescherming nodig hebben, en nog veel meer. Alles bespraken we. Nogmaals!

Lieve Ellis, hoe plotseling ben je uit het leven gestapt, en dat uit eigen beweging. Zolang had ik je niet meer gezien, of slechts een heel enkele keer, na onze dramatisch eindigende liefde. De laatste keer dat ik je sprak was je zo vol van alles, zo anders dan eerder, zo druk ook. Had ik daarna vaker contact met je op moeten nemen?

En Silvia. Ook jou, vroegere liefde, dacht ik later nog wel eens tegen te komen. Maar nee, je stierf zonder dat ik het wist. Je wilde absoluut niet dood, hebt je taai verzet. Geweldig om te horen dat je al enige tijd met de liefde van je leven was. Zeldzaam, zo’n geluk. Tragisch dat je er zo kort maar van hebt kunnen genieten. Echt jammer. 

Met jullie zou ik graag op het ‘overwoekerde pad’ nog eens een wandelingetje maken, al was het maar voor de lengte van een van de etappes, liefst langer.