Voor op mijn begrafenis (VI): Pachelbel

.
En nu iets wonderschoons: Kanon und Gigue D-dur, - dit uitermate klassieke barokstuk van Johann Pachelbel. Gewoon geweldig! Ik ben onmiddellijk in een goede stemming wanneer ik me op de golven van deze muziek laat meevoeren. ‘Dansend water’ zou mijn zoontje zeggen. Het is meestal ’s avonds laat dat ik ernaar wil luisteren. Let it be and take it all philosophically! Deze muziek moet ongeveer de betekenis zijn van Plato’s begin van de wijsbegeerte: in verwondering, - en het gewenste begin van iedere laatste dag, om met Epicurus te spreken.

Toen ik nog leefde kon ik geen genoeg van krijgen van deze Canon als ik hem eenmaal beluisterde. En ja, soms hield ik het niet droog, of moest geweldig lachen, afhankelijk van de uitvoering. In ieder geval werkt de muziek als een krachtige gemoedsopruimer. En in de loop van de avond brengt zij mij in een lyrische stemming! Nogmaals, prachtig. Ben benieuwd wat het anderen doet, - al is dat op mijn begrafenis niet meer zo relevant. Neem een drankje, luister, en laat je bespelen!

Als ik ooit musicus en componist heb willen worden (en het was als adolescent mijn liefste wens), dan was het om dit soort muziek te kunnen spelen, en nog meer: om zoiets te kunnen componeren op eigentijdse wijze! Om het leven te vieren! Om de wereld te verblijden! Jubel, jubel, jubel! De muziek is hartelijk. Verslavend genereus. Een liefhebbende glimlach! Een feestelijk bewegend uitroepteken. Alsof het leven een en al schoonheid is!

Geliefde dode feestgangers, luister ernaar in alle mogelijke maten en soorten! Graag geniet ik nog een poosje mee. Het liefst zou ik vanuit mijn kist een compilatie van een uur of zo willen horen met verschillende uitvoeringen en op uiteenlopende instrumenten, inclusief fantasievarianten en arrangementen. Het mag ook als terugkerend intermezzo. Ben benieuwd wat ik dan te horen krijg. Make my day!

Mocht tegen de tijd dat ik dood ga een dergelijke verzamel-cd nog niet bestaan, je kunt een varia aan uitvoeringen vinden op YouTube (of op de danmalige variant). Gewoon ‘Pachelbel’ intypen en je komt vrijwel automatisch op deze Canon in D majeur. (Het lijkt wel alsof deze man niets anders heeft gecomponeerd dat de moeite waard is, - in ieder geval heeft hij zich met dit kleinood onsterfelijk gemaakt.) Wat bewegende plaatjes erbij, prima.

En als begeleidende illustratie bij de festiviteiten: laat een sterk vergroot portret van Johan Christoph Pachelbel uit 1748 (met lang, golvend blond haar) een van de wanden sieren van de feestruimte, - een kop om verliefd op te worden! Ik zou willen dat het mijn zelfportret was. Zoals ik in deze muziek het leven zelf zou willen omarmen, als grondtoon, mijn levensgevoel!

Wel, projectie, - een schone bezigheid! Voor degenen die enige nuchterheid en ironie op prijs stellen, helaas, het is me niet gelukt.