Voor op mijn begrafenis (VII): Pärt, een Noordpool voor mijn dolende ziel

.
Well, Arvo Pärt, what can I say! Hoe te beschrijven hoe diep deze muziek mij raakte toen ik nog leefde! Zo geweldig in zijn noordelijke poëtica! Zonlicht boven de besneeuwde toendra. Zo majestueus in zijn eenvoud! Zo hartelijk in zijn stugheid!
Ik denk aan mijn geliefdste die onbereikbaar ver woont en die mij de oerschreeuw heeft leren kennen, als liefde voor het leven. Fuck the world!
De woestijn, een soort dood maar dan in het leven: wie heeft ooit de kale rotsen zien vibreren van levenslust! Een lichaam, wat een pracht, in het vale licht van de maan, omgeven door het eeuwige zand van de vergankelijkheid!
Ik kan niet anders dan hopen dat ik nog oren zal hebben om te horen, wanneer ik in mijn doodskist lig en op het afscheidsfeestje deze klanken zullen klinken.
Laat ik er niet al te veel woorden aan vuil maken. Draai of speel voor mij (het liefst in combinatie met video’s van natuurschoon en andere pracht, zoals te vinden op YouTube, - niet alleen is deze muziek pure poëzie; zij roept ook onweerstaanbaar poëtische gezichten tevoorschijn!), in willekeurige volgorde:
. Spiegel im Spiegel
. Fratres
. Cantus in Memory of Benjamin Britten
. Magnificat
. De Profundis
. My Heart is in the Highlands (alleen al vanwege de titel en het gedicht)
en
. Für Alina (en ik weet aan wie ik zal denken ter nagedachtenis aan buitengewone, overweldigende momenten in mijn leven)
En laat twee videofragmenten zien. Een interview van Björk met Pärt: http://www.youtube.com/watch?v=2pDjT1UNT3s&feature=related
En een sessie waarin Pärt ‘Für Alina’ begeleidt met innemend commentaar: http://www.youtube.com/watch?v=c08i_9gumJs&feature=related
Beide ontroerend.
Zie en luister!