Voor op mijn begrafenis (VIII): Dudok de Wit, Father and Daughter

.
Ik weet niet waarom, maar telkens wanneer ik de animatiefilm ‘Father and Daughter’ zie, raak ik heftig ontroerd. Wat is het dat mij zo aanspreekt in deze film van Michael Dudok de Wit? Is het de kwetsbaarheid van de ouder/kind-relatie, vreugde gecombineerd met de altijd aanwezige dreiging van verlies, afscheid, een levenslange wond, mijn ouders, herinneringen die maar niet willen onthechten, liefde en dood, naakt gaan in verdriet en verlangen? Zou allemaal kunnen. Het betreft zeker ook een buitengewone artistieke prestatie: prachtige tekeningen, een prachtig verhaal, prachtige muziek, plus buitengeluiden die onmiddellijk tot de verbeelding spreken, en dat allemaal aaneen gesmeed in een superieure film! Schoonheid in haar uitzonderlijkheid. Poëzie. Enzovoorts.
Laat ik niet proberen te begrijpen wat mij zo raakt in deze.
Graag zou ik de korte film op mijn begrafenis nog een aantal malen willen zien. Vanuit mijn kist zal dat moeilijk zijn, maar wellicht dat er een klein beeldschermpje in mijn houten behuizing kan worden gemonteerd? Misschien dat ik er dan toch nog iets van meekrijg. Het eenvoudigst is dan om ook een YouTube-aansluiting te regelen. Daarop is de film nu op verschillende plekken te zien. (Bijvoorbeeld: http://www.youtube.com/watch?v=e10dY07KBMk&feature=related ) Tegen de tijd dat ik dood ga, zal er nog wel zoiets in de lucht zijn, vermoed ik.
Zoals Jorge Luis Borges het paradijs zag als een immense bibliotheek, zo zou ik YouTube wel als hiernamaals willen.