Voor op mijn begrafenis (IV)

.
Een landelijk allegretto van Beethoven

Er is een muziekfragment dat ik vanuit mijn kist graag nog eens zou horen, al kan ik er niet veel meer over zeggen dan dat ik het heel mooi vind: het Allegretto uit de 7de Symfonie van Ludwig van Beethoven. Het heeft iets onbezorgds en verlorens tegelijkertijd. Of is het melancholie? Treurig is niet het goede woord. Mijmerend en compassievol? Open en weerstandsloos?
Ik zou willen dat ik de stemming kon benoemen die in deze muziek haar weerklank vindt, maar slaag er niet in. Is het zo’n stuk muziek dat vooral betekenis heeft door persoonlijke associaties?
Het platteland zoals het misschien nooit heeft bestaan, behalve in een jongensherinnering: zonder dat er hard gewerkt werd...
Als ik het stuk hoor moet ik denken aan de boerderij van mijn ouders en met name aan de weilanden erom heen, in mei, met kieviten en grutto’s in de lucht, in de zomer, zonovergoten en loom, met hier en daar zwermen ronddansende muggen, terwijl ik door het hoge gras loop, met de geur van hooi en ronddwarrelende zaadjes.
Voor mij bezingt het Allegretto een oerlandelijkheid, - die overigens ook te horen is in ander werk van deze meester van het tragisch-heroïsche levensgevoel, zoals in de 4de en de 6de Symfonie. (Gelukkig mag ik op mijn begrafenis hyperpersoonlijk zijn, en indien nodig: ongegeneerd retro. Geen noodzaak meer om me te rechtvaardigen. Wat was dat is. Punt.)
Overigens, wat valt er over muziek meer te zeggen, behalve dat zij stemmingen weet te verhevigen en dat zij uitstekend in staat is om herinneringen te vehiculeren en weer op te roepen? (Heeft muziek betekenis in zichzelf? Een interessant vraagstuk voor een socratisch gesprek tijdens mijn begrafenis! Hopelijk zullen er genoeg inschrijvingen zijn, want vrijwilligheid voor alles, uiteraard, zeker gedurende dit festival!)
Het Allegretto lijkt me een aardig intermezzo op het dodenfeest, het liefst gespeeld door een orkest in vol ornaat. Maar een CD of een ouderwetse LP mag ook. Heb zelf een opname van het Concertgebouw Orkest, o.l.v. Wolfgang Sawallisch, waar ik erg op gesteld ben, maar er zijn vast ook andere schone uitvoeringen.
En voor wie niets met Beethoven heeft: tijd om even een biertje te pakken of een glaasje witte wijn. Laat de dood niet zonder feestvreugde passeren!
Ik kan het hele stuk zo ongeveer zingen, ook zonder muziek. Dus, wees niet verbaasd wanneer er tijdens deze muziekpassage vanuit de kist enig gemummel opklinkt!