Aantek (IV): Leren van het leven & toekomstig denken
.
Heb me voorgenomen om de komende tijd in kaart te gaan brengen wat ik ondertussen van & over het leven geleerd heb. Hoe dat filosofisch te verwoorden? Het laatste volgt niet dwingend uit het eerste, uiteraard. Ik zou het onderzoek naar wat ik geleerd heb ook heel persoonlijk kunnen houden (in de vorm van een autobiografie bijvoorbeeld), of in een literaire verhaalvorm. Ik zou het ook beeldend kunnen aanpakken. En zo zijn er nog wat mogelijkheden. Filosofie heeft vooralsnog mijn voorkeur. Waarom, en hoe ziet dat er dan uit?
Ik bivakkeer al bijna een halve eeuw op deze aardkloot. Wat ben ik ondertussen wijzer geworden van het leven? Bij enig nadenken over deze vraag stuit ik op een berg ervaringen, gebeurtenissen, indrukken, ideeën, opvattingen, kennis... Een fluctuerende warboel. Er lijkt weinig orde te spreken uit deze kluwen. En het is de vraag of die orde er ooit zal komen. Is niet juist veel vloeiend of onzeker geworden in de loop van de tijd? En ook: is het wel gewenst is om die kluwen op orde te brengen? Misschien dat vragen nog het beste passen bij dit ‘Durcheinander’.
(Ik vraag me even nog niet af wat de zin of haalbaarheid is van dit onderzoek. Het zou goed kunnen dat ik er dan in het geheel niet aan ga beginnen.)
Dit onderzoek zou ik willen doen met het oog op een levenswijze en cultuur met toekomst . Zou dat niet ook moeten gebeuren in een taal die vooruitwijst? (Is dat mogelijk? Is niet alle taal geworteld in herinnering?) Dat zou betekenen: zo min mogelijk teruggrijpen op denkwijzen die terugbuigen naar het verleden. Voorbij denkschema’s en begrippen die uit een voorbije tijd stammen. Voorbij de traditionele levensovertuigingen denken, - waar onze wereld nog van vergeven is. Wellicht ontkomen we dan niet aan de vraag, waarom er sprake is van ‘voorbij’. Belangrijker blijft evenwel het toekomende in het nu. We worden teveel gedomineerd door wat we achter ons zouden moeten laten liggen, zeker in deze tijd van een massieve ‘retour à la réligion’. Het nieuws van de dag is ontstellend veel verleden tijd.
Ooit zelf geboren en getogen in een traditionele levensovertuiging. Ben ik ondertussen in staat om er voorbij te denken?
Het nadeel van de toekomst is ook haar voordeel: er valt weinig met zekerheid over te zeggen. Ruimte voor denkexperimenten dus. Waarom dan onderzoeken wat ik ondertussen van en over het leven heb geleerd? Om niet volstrekt utopisch te denken, in de onwaarschijnlijke zin. Om enige praktische wijsheid op te doen die het onderscheidingsvermogen scherpt. En misschien ook om in de ervaring met het heden toch enige aanwijzingen te vinden voor wat mogelijk en wenselijk is.
Om in kaart te brengen wat ik ondertussen van/over het leven geleerd heb, zal het nodig zijn om concepten & perspectieven te benutten dan wel te creëren.
Zoals:
. de vraag naar vooruitgang
. opgeruimd gemoed
. levenskunst
. (seculiere) religie
. experimenteel ethos
Heb me voorgenomen om de komende tijd in kaart te gaan brengen wat ik ondertussen van & over het leven geleerd heb. Hoe dat filosofisch te verwoorden? Het laatste volgt niet dwingend uit het eerste, uiteraard. Ik zou het onderzoek naar wat ik geleerd heb ook heel persoonlijk kunnen houden (in de vorm van een autobiografie bijvoorbeeld), of in een literaire verhaalvorm. Ik zou het ook beeldend kunnen aanpakken. En zo zijn er nog wat mogelijkheden. Filosofie heeft vooralsnog mijn voorkeur. Waarom, en hoe ziet dat er dan uit?
Ik bivakkeer al bijna een halve eeuw op deze aardkloot. Wat ben ik ondertussen wijzer geworden van het leven? Bij enig nadenken over deze vraag stuit ik op een berg ervaringen, gebeurtenissen, indrukken, ideeën, opvattingen, kennis... Een fluctuerende warboel. Er lijkt weinig orde te spreken uit deze kluwen. En het is de vraag of die orde er ooit zal komen. Is niet juist veel vloeiend of onzeker geworden in de loop van de tijd? En ook: is het wel gewenst is om die kluwen op orde te brengen? Misschien dat vragen nog het beste passen bij dit ‘Durcheinander’.
(Ik vraag me even nog niet af wat de zin of haalbaarheid is van dit onderzoek. Het zou goed kunnen dat ik er dan in het geheel niet aan ga beginnen.)
Dit onderzoek zou ik willen doen met het oog op een levenswijze en cultuur met toekomst . Zou dat niet ook moeten gebeuren in een taal die vooruitwijst? (Is dat mogelijk? Is niet alle taal geworteld in herinnering?) Dat zou betekenen: zo min mogelijk teruggrijpen op denkwijzen die terugbuigen naar het verleden. Voorbij denkschema’s en begrippen die uit een voorbije tijd stammen. Voorbij de traditionele levensovertuigingen denken, - waar onze wereld nog van vergeven is. Wellicht ontkomen we dan niet aan de vraag, waarom er sprake is van ‘voorbij’. Belangrijker blijft evenwel het toekomende in het nu. We worden teveel gedomineerd door wat we achter ons zouden moeten laten liggen, zeker in deze tijd van een massieve ‘retour à la réligion’. Het nieuws van de dag is ontstellend veel verleden tijd.
Ooit zelf geboren en getogen in een traditionele levensovertuiging. Ben ik ondertussen in staat om er voorbij te denken?
Het nadeel van de toekomst is ook haar voordeel: er valt weinig met zekerheid over te zeggen. Ruimte voor denkexperimenten dus. Waarom dan onderzoeken wat ik ondertussen van en over het leven heb geleerd? Om niet volstrekt utopisch te denken, in de onwaarschijnlijke zin. Om enige praktische wijsheid op te doen die het onderscheidingsvermogen scherpt. En misschien ook om in de ervaring met het heden toch enige aanwijzingen te vinden voor wat mogelijk en wenselijk is.
Om in kaart te brengen wat ik ondertussen van/over het leven geleerd heb, zal het nodig zijn om concepten & perspectieven te benutten dan wel te creëren.
Zoals:
. de vraag naar vooruitgang
. opgeruimd gemoed
. levenskunst
. (seculiere) religie
. experimenteel ethos
gepost door Dries Boele @ 11:01
0 reacties:
Een reactie posten
Aanmelden bij Reacties posten [Atom]
<< Homepage