Kolom (I): Depressief of ongelukkig
(Column ter inleiding van een gesprekje in het programma De Ochtend op Radio Noord-Holland, 22-10-07)
Wie durft er nog ongelukkig te zijn?
Een tijdje geleden hoorde ik een gesprek op de radio over depressiviteit. Daarin werd een verhaal verteld dat mij zeer verbaasde. Een jonge vrouw was druk bezig carrière te maken toen haar vriend de relatie verbrak. Ze voelde zich erg rot en depressief, en kon zich niet goed concentreren op haar werk. Dat kwam haar slecht uit. Ze ging naar de huisarts en kwam naar buiten met pillen. Toen ik dat hoorde, was ik verbijsterd. In plaats van stil te staan bij wat er was gebeurd, ging deze vrouw naar de dokter voor een pilletje. Ook verbaasde mij het gedrag van de arts. Waarom had hij niet geweigerd pilletjes te verstrekken?
Voor mij is dit verhaal symptomatisch voor de toenemende ‘verzieking’ van de samenleving. Een normaal menselijk probleem wordt omgedoopt tot een kwaal, waar je van af kunt komen door naar een arts te gaan.
De vraag is wat de jonge vrouw ermee opschiet om pilletjes te slikken. Het is een tijdelijke oplossing. Is de kans niet groot dat zij op deze manier in een volgende relatie tegen precies dezelfde problemen aan gaat lopen? Wat zou er zijn gebeurd als zij de tijd had genomen om de relatiebreuk te verwerken? Wat als zij het even rustig aan had gedaan, had getreurd over het verlies en zich was gaan bezinnen op haar situatie?
De jonge vrouw noemde zichzelf ‘depressief’. Maar was dat wel de juiste benaming? In het radioprogramma werd dit verhaal verteld om het verschil aan te geven tussen ‘depressie’ en ‘depressiviteit’. Wil er sprake zijn van ‘depressie’, dan moet zijn voldaan aan een aantal klinische criteria. De jonge vrouw leed niet aan een depressie, maar had last van depressiviteit. Oftewel neerslachtigheid.
In het dagelijks taalgebruik noemen we onszelf al snel ‘depressief’. De vraag is wat we daarmee opschieten. We zouden onszelf vaak even goed ‘ongelukkig’ kunnen noemen. Dat is niet zomaar een kwestie van woordgebruik. Er zit veel vast aan het ene of aan het andere woord. Ben je ‘depressief’, dan beland je uiteindelijk in de medicijnkast. Ben je ‘ongelukkig’, dan nodigt dat uit tot zelfonderzoek: wat is er met me aan de hand? Hoe is mijn situatie? Zou ik misschien iets moeten veranderen? ‘Depressief’ is een medische term. ‘Ongelukkig’ een existentiële, en daarmee een filosofisch onderwerp, iets om over na te denken.
Ik wil ervoor pleiten om ons zelfbeeld niet zomaar te laten verzieken door woorden als ‘depressief’, maar om onze gezondheid en vitaliteit in ere te houden. Problemen en ongelukkig zijn horen bij het leven. Ze zijn de motor van persoonlijke groei, mits je ervan probeert te leren. Daarom geef ik de voorkeur aan ‘ongelukkig’.
Wie durft er nog ongelukkig te zijn?
Een tijdje geleden hoorde ik een gesprek op de radio over depressiviteit. Daarin werd een verhaal verteld dat mij zeer verbaasde. Een jonge vrouw was druk bezig carrière te maken toen haar vriend de relatie verbrak. Ze voelde zich erg rot en depressief, en kon zich niet goed concentreren op haar werk. Dat kwam haar slecht uit. Ze ging naar de huisarts en kwam naar buiten met pillen. Toen ik dat hoorde, was ik verbijsterd. In plaats van stil te staan bij wat er was gebeurd, ging deze vrouw naar de dokter voor een pilletje. Ook verbaasde mij het gedrag van de arts. Waarom had hij niet geweigerd pilletjes te verstrekken?
Voor mij is dit verhaal symptomatisch voor de toenemende ‘verzieking’ van de samenleving. Een normaal menselijk probleem wordt omgedoopt tot een kwaal, waar je van af kunt komen door naar een arts te gaan.
De vraag is wat de jonge vrouw ermee opschiet om pilletjes te slikken. Het is een tijdelijke oplossing. Is de kans niet groot dat zij op deze manier in een volgende relatie tegen precies dezelfde problemen aan gaat lopen? Wat zou er zijn gebeurd als zij de tijd had genomen om de relatiebreuk te verwerken? Wat als zij het even rustig aan had gedaan, had getreurd over het verlies en zich was gaan bezinnen op haar situatie?
De jonge vrouw noemde zichzelf ‘depressief’. Maar was dat wel de juiste benaming? In het radioprogramma werd dit verhaal verteld om het verschil aan te geven tussen ‘depressie’ en ‘depressiviteit’. Wil er sprake zijn van ‘depressie’, dan moet zijn voldaan aan een aantal klinische criteria. De jonge vrouw leed niet aan een depressie, maar had last van depressiviteit. Oftewel neerslachtigheid.
In het dagelijks taalgebruik noemen we onszelf al snel ‘depressief’. De vraag is wat we daarmee opschieten. We zouden onszelf vaak even goed ‘ongelukkig’ kunnen noemen. Dat is niet zomaar een kwestie van woordgebruik. Er zit veel vast aan het ene of aan het andere woord. Ben je ‘depressief’, dan beland je uiteindelijk in de medicijnkast. Ben je ‘ongelukkig’, dan nodigt dat uit tot zelfonderzoek: wat is er met me aan de hand? Hoe is mijn situatie? Zou ik misschien iets moeten veranderen? ‘Depressief’ is een medische term. ‘Ongelukkig’ een existentiële, en daarmee een filosofisch onderwerp, iets om over na te denken.
Ik wil ervoor pleiten om ons zelfbeeld niet zomaar te laten verzieken door woorden als ‘depressief’, maar om onze gezondheid en vitaliteit in ere te houden. Problemen en ongelukkig zijn horen bij het leven. Ze zijn de motor van persoonlijke groei, mits je ervan probeert te leren. Daarom geef ik de voorkeur aan ‘ongelukkig’.
gepost door Dries Boele @ 21:55
0 reacties:
Een reactie posten
Aanmelden bij Reacties posten [Atom]
<< Homepage