Kort (I)

Wanneer een ideaal van menselijkheid (zoals ‘verlichting’ of een andere zgn volmaakte staat van geest) moeilijk te bereiken valt, en alleen via contact met een ‘Meester’ of in grote zuiverheid, zou je je kunnen afvragen of dat ideaal dan wel zo menselijk is. Vaak moet er fors afstand gedaan worden van het lichamelijke (ascese) of wordt er ronduit levensvijandigheid gepredikt (het zou slechts gaan om de ‘geest’ of om een lichaamsloze ‘ziel’): is dat dan wel wenselijk? Er worden vele boekjes over vol geschreven, maar wie heeft ooit zo’n ideaal van menselijkheid bereikt? Hoe is zo’n mens in de praktijk? En waarom bereiken zo weinigen dat ideaal? Zou dat niet aanleiding moeten zijn om eens te gaan twijfelen aan het mensbeeld dat ons in menige vorm van spiritualiteit wordt voorgespiegeld, in plaats van de verhalen gehoorzaam en kritiekloos voor waar te houden en er je leven op in te richten?

Een heilige is iemand van wie we te weinig weten.

Zolang religies belast zijn met de publieke moraal en de orde in de samenleving, zullen zij een sanctie moeten verzinnen, om als geloofsartikel in te bedden in hun heilige teksten, opdat volgelingen erin zullen geloven én gehoorzamen. Zoals zonde & hiernamaals (christendom) en karma & reïncarnatie (boeddhisme).

Wat is er mis met een cultuur die nihilisme voortbrengt?