Twee films over liefde en realiteit

Deze week twee films gezien:
‘Samsara’ van Pan Nalim, en ‘Le Fabuleux Destin d’Amelie’ van Jean-Pierre Jeunet.
Beide gaan over liefde.
Beide gaan ook over realisme (of juist niet), - zij het in verschillende betekenissen.

In de eerste film een innerlijke strijd tussen spiritualiteit en gewoon leven. De hoofdpersoon, Tashi, wijdt zijn leven aan meditatie en een zoektocht naar verlichting. De roep van het leven op het land, werk en een gezin is echter groot, en leidt tot allerlei conflicten. Ontroerend, zeker aan het einde.
Is seksualiteit een probleem voor een spiritueel georiënteerd leven? Moet het een probleem zijn?

In de tweede film een speelse tocht door het leven, met de liefde als rode draad. De hoofdpersoon, Amelie, leidt een ongewoon leven, op een manier die je velen zou toewensen, inclusief jezelf: prettig naïef, spontaan, speels, poëtisch. In een Parijs zoals je die stad graag wilt zien, romantisch.
Een fabulerende film. Prachtig. Wil niet realistisch zijn, maar een gevoel overbrengen, - hetgeen uitstekend lukt.
Is het realisme (zoals we dat kennen uit Amerikaanse films) wel zo geschikt om een verhaal te vertellen? – vroeg ik mij af na het zien van deze Franse film.

Liefde, kan zij anders zijn dan deze fabelachtige zielsverheviging? Zij kan, ja, maar toch, moet zij niet soms zo worden gevoeld? Zijn wij uiteindelijk niet een homo lyricus, - minstens in verlangen?