Post-metafysische kunst
Terwijl ik het niet had verwacht vond ik de tentoonstellingen van Condo e.a. heel verfrissend en een stuk interessanter dan het oude werk. Ik kwam erdoor in een speelse stemming, - sinds enige tijd mijn favoriete gemoedstoestand.
Of het werk allemaal in een speelse stemming is gemaakt, weet ik niet. Ik bekijk het zo, en kan er dan van genieten. Het is de levenshouding of mentaliteit die uit het werk spreekt die me aanspreekt. Spel, of ruimer: onderzoek.
Kunst als onderzoek & spel, met de wereld en verbeelding als onuitputtelijk exploratieveld.
Ik had lange tijd moeite met het appreciëren van hedendaagse kunst, zeker die van de laatste drie decennia. Ik liep er ook tegenaan toen ik op de kunstacademie zat. De ingang erop ontging me: wat moet ik ermee? Wellicht liep ik nog rond met oude verwachtingen. Het lijkt wel alsof ik er nu pas aan toe ben.
Wanneer je naar hedendaagse kunst kijkt, ontdaan van metafysische last en zingevingspretenties, dan is zij zeer zeker pruimbaar. Niets diepzinnigs. Gewoon spel en onderzoek.
Schoonheid is zo’n metafysisch geladen criterium, - speelt in hedendaagse kunst nauwelijks nog een rol.
Zoals de ideale werkelijkheid (al dan niet bovennatuurlijk verankerd) geen levensmodel meer is, zo zijn ook ideale vormen (en hun schoonheid) niet meer het streven in de kunst.
Speelse kunst heeft een ironische ondertoon, - het medeweten van het spel-element. Kunst die zichzelf niet al te serieus neemt, voor wie het leven geen tragiek of een doodzonde is, maar een uitvinding en een nieuwsgierige lust. (In vergelijking daarmee is de oude kunst vaak nogal ernstig.)
Helaas, niet alle kunst die hedentendage wordt gemaakt is geboren in spel en onderzoek. Steriel vanwege te hoge pretentie of zwaar van zelfbetrokkenheid.
Wat ik in Boymans zag, bracht me evenwel in een levenslustige stemming.
0 reacties:
Een reactie posten
Aanmelden bij Reacties posten [Atom]
<< Homepage