Voor op mijn begrafenis (V)

.
Wat ook ten gehore mag worden gebracht zijn enkele werken van Janáček. Met name: Sinfonietta en Taras Bulba, met als toegift op de piano: On an overgrown path, eerste serie, en ter afsluiting van deze episode een aantal keren de 2de Paralipomena, eerste helft.

Ik weet niet of de muziek van Janáček ook echt die droeve ondertoon heeft, of dat het de stemming is waarin ik haar nu beluister. Het schrijnende van de schetterende trompetten, de soms klagende violen, melancholieke pianoklanken: is dit hineininterpretiert? In ieder geval passen ze bij mijn treurnis over het recente verlies aan gezinsleven door scheiding... Mijn zoontje niet meer elke dag zien. Mijn hart huilt.

Zegt het iets over de muziek wanneer zij graag wordt gehoord tijdens droefenis? Verklankt die muziek dan de pijn, of verzacht zij hem juist door te troosten? Of gaat dat samen: pijn toelaten wanneer er troostende schoonheid is?

Terug in mijn oude huis herontdekte ik mijn enorme verzameling muziekcassettes, voor een groot deel uit het pre-cd-tijdperk. Waaronder deze met muziek van Janáček. Ik heb er ook veel naar geluisterd toen ik niet hoefde te leren leven met verlies, dus het zal meer zijn dan treurmuziek. En inderdaad, er zijn ook speelse, lichtvoetige, opmonterende en zomerse passages te horen.

Hoe dan ook, graag nog eenmaal deze muziek voordat ik onder de grond ga. In volle glorie. En luister! Zorg voor de mooiste, krachtige en tegelijk meest gevoelvolle uitvoering. Deze muziek is voor mijn lieve Harrie!