Aantek (I): intro

.
‘Aantek’
In deze schetsen en fragmenten wil ik de kwesties onderzoeken die mij bezighouden: een levenswijze en een cultuur met toekomst. Hoe levenliefhebbend te leven? (Het lijkt nu allemaal zo naargeestig, zo teruggebogen naar wat was; wie gelooft er nog in een toekomst?) Met het oog hierop ben ik nu vooral geïnteresseerd in de seculiere vraag naar religie, - een vraag met ongehoorde potentie. Plus: levenskunst opgevat als een spiritualiteit. En: de rol die kunst en filosofie zouden kunnen spelen, maar dan anders. En niet te vergeten: een nieuwe progressieve politiek; zij is immers noodzakelijk in het realiseren van een heden met toekomst.
In dit onderzoek stel ik mij op het standpunt van de post-religieuze seculier. D.w.z. iemand die religie en spiritualiteit wil onderzoeken voorbij de traditionele religies. Ik ga daarbij uit van mijn eigen existentiële vragen, behoeften en verlangens, - hoe anders? Verder probeer ik de wereldwijde ontwikkelingen die ook mij bewegen te duiden in cultureel evolutionair perspectief, - een bril die in filosofie nog nauwelijks serieus is genomen.
Het heeft even geduurd, maar ik ben tot de conclusie gekomen dat het weinig zin heeft om te wachten op het moment dat ik vanuit zekerheid kan spreken. (Ja, ik bleek toch op zoek naar vaste bodem...) Als ik eerlijk blijf zal dat moment er waarschijnlijk ook nooit komen. De tijd is er niet naar. Ik vat mijzelf op als een existentiële migrant en culturele mutant: ik kom uit een orde en een manier van denken die hun tijd hebben gehad en ik weet niet waar het heen zal gaan. Waar ik vandaan kom biedt mij nauwelijks nog houvast, behalve dan als verleden tijd. Ik verkeer in verandering, en weet niet of ik nog vaste grond onder de voeten zal krijgen. Wat ik het beste kan doen is mijzelf en de wereld blijvend in verandering te denken. (Zal zij ooit nog tot rust komen? De komende tijd lijken ons slechts turbulenties te wachten te staan.)
Vandaar deze aantekeningen. En dat zullen het ook zijn: aantekeningen. In de kantlijn van mijn dagelijks leven, van ontmoetingen, van lectuur, van mijn werk als docent, facilitator en trainer, van mijn ouderschap. En aantekeningen zijn beweeglijk en lacuneus, zetten sporen uit, trekken nieuwe gedachten en invallen aan, groeien in een proces van uitzaaien en aftasten. Voor mij zijn het punten en vectoren in een universum dat coördinaten zoekt.
Het kan betekenen dat ook in blogvorm deze aantekeningen nog wijzigen. Of misschien wel: juist in blogvorm. Leent dit medium zich niet bij uitstek voor denken-in-verandering? Eerder liet ik mijn tekstjes in de computer uitrijpen voordat ik ze aan de openbaarheid prijs gaf. Dat uitrijpen wil ik nu meenemen in het blog-schrijven. Als dan toch alles schuift en beweegt, laat dit schrijven zich er dan niet van uitzonderen.
Concreet: deze aantekeningen kunnen nog veranderen. Maar laat dat lezers niet hinderen om hun commentaar te geven. Tegenstemmen werken vruchtbaar. Ik kan me slecht voorstellen dat het wijzigen zal betekenen: het tegenovergestelde beweren. Daarvoor ben ik niet jong genoeg meer. Er zal eerder sprake zijn van uitkristalliseren.
Met de hoop dat ook anderen er iets aan zullen hebben! Laat het een vindgroeve worden voor migrerende en muterende bewustzijnen!