Voor op mijn begrafenis (III)
.
Paul Potts sings Nessun Dorma
Op het feestprogramma ter gelegenheid van mijn begrafenis zou ik als intermezzo willen zetten: een TV-opname van een onverwacht talent in de Britse Idols-show BGT (‘Britain’s Got Talent’), in voorjaar 2007: Paul Potts. Een vriend, Hans, stuurde mij de You tube verwijzing (youtube.com/watch?v=1k08yxu57NA). Wel, het was fantastisch! Ik was nog van alles van plan die avond, maar ben er niet aan toegekomen.
Aan het begin van het filmpje zie je Paul, een slordig geklede, tamelijk gezette man, jong kun je hem niet meer noemen. Hij doet mee in de eerste ronde van een talentenshow. Paul is verkoper van mobiele telefoons, zegt last te hebben van weinig zelfvertrouwen, maar zou het liefst doen ‘waarvoor hij geboren is’: zingen.
De kandidaat loopt zenuwachtig rond achter de coulissen en wordt dan het podium opgeroepen. De jury, twee mannen en een vrouw, zit achter een tafeltje. Ze lijken er niet veel van te verwachten. De vrouw vraagt aan Paul wat hij gaat doen. Paul: ‘To sing opera.’ Onzeker lachje. De drie knikken en gaan achteruit zitten. Vermoeide gezichten. ‘Okay, ready when you are.’ Zucht. Laat maar komen.
Maar goed, dan komt het. De begeleidende tape wordt gestart. Een orkest speelt een inleidend stukje muziek. En Paul begint te zingen. En hoe! Onmiddellijk, ja onmiddellijk is duidelijk dat daar iemand staat die kan zingen. En hij doet het met hart en ziel! Na enkele seconden zie je een jurylid licht verbijsterd de oren spitsen. Binnen 15 seconden begint het publiek te klappen. En na nog een halve minuut heeft hij de zaal (2000 mensen) plat! Ook de jury applaudisseert. Het hele zingen duurt welgeteld 70 seconden! Zeventig seconden! Van hopeloos ogend geval tot supertalent! De jury looft hem in alle toonaarden. En ze hebben gelijk: ik kon er die avond geen genoeg van krijgen.
Wat is zo fascinerend? Is het het contrast tussen de slordige, onzekere verschijning en de geweldige stem? Is het de ongelooflijk korte tijd waarin werkelijk talent weet te overtuigen? Is het de omslag van de juryleden die je voor je ogen ziet gebeuren (de gezichtsuitdrukkingen zijn geweldig)? Ik zou zeggen: dit alles, en het wonder van talent en schoonheid dat voorspelbaarheid doorbreekt!
Plus de echtheid die er van af spat! Zoals Paul Potts zei in een later filmpje (uiteindelijk wint hij de wedstrijd): wanneer ik zing heb ik geen probleem met zelfvertrouwen; ik ben dan op de plek waar ik zou moeten zijn. ‘My voice has always been my best friend.’ Geweldig!
En dat een mens zoveel verborgen schoonheid in zich kan bergen! Is het niet fantastisch dat wij mensen tot dit soort grandeur in staat zijn? En ook dat het wordt herkend!
Laat dit geluid nogmaals doordringen tot mijn kist, terwijl ik gedwongen afscheid neem. Oh prachtig leven!
Overigens is de tekst, gezongen door Paul, ook heel aardig, uit ‘Nessun Dorma’ van Puccini:
Nessun dorma! Nessun dorma!
Tu pure, o, Principessa,
nella tua fredda stanza,
guardi le stelle
che fremono d’amore
e di speranza.
Ma il mio mistero e chiuso in me,
il nome mio nessun sapra!
No, no, sulla tua bocca lo diro
quando la luce splendera!
Ed il mio bacio sciogliera il silenzio
che ti fa mia!
(Il nome suo nessun sapra!…
e noi dovrem, ahime, morir!)
Dilegua, o notte!
Tramontate, stelle!
Tramontate, stelle!
All’alba vincero!
vincero, vincero!
In Engelse vertaling:
None must sleep! None must sleep!
And you, too, Princess,
in your cold room,
gaze at the stars
which tremble with love
and hope!
But my mystery is locked within me,
no-one shall know my name!
No, no, I shall say it as my mouth
meets yours when the dawn is breaking!
And my kiss will break the silence
which makes you mine!
(No-one shall know his name,
and we, alas, shall die!)
Vanish, o night!
Fade, stars!
Fade, stars!
At dawn I shall win
I shall win, I shall win!
Paul Potts sings Nessun Dorma
Op het feestprogramma ter gelegenheid van mijn begrafenis zou ik als intermezzo willen zetten: een TV-opname van een onverwacht talent in de Britse Idols-show BGT (‘Britain’s Got Talent’), in voorjaar 2007: Paul Potts. Een vriend, Hans, stuurde mij de You tube verwijzing (youtube.com/watch?v=1k08yxu57NA). Wel, het was fantastisch! Ik was nog van alles van plan die avond, maar ben er niet aan toegekomen.
Aan het begin van het filmpje zie je Paul, een slordig geklede, tamelijk gezette man, jong kun je hem niet meer noemen. Hij doet mee in de eerste ronde van een talentenshow. Paul is verkoper van mobiele telefoons, zegt last te hebben van weinig zelfvertrouwen, maar zou het liefst doen ‘waarvoor hij geboren is’: zingen.
De kandidaat loopt zenuwachtig rond achter de coulissen en wordt dan het podium opgeroepen. De jury, twee mannen en een vrouw, zit achter een tafeltje. Ze lijken er niet veel van te verwachten. De vrouw vraagt aan Paul wat hij gaat doen. Paul: ‘To sing opera.’ Onzeker lachje. De drie knikken en gaan achteruit zitten. Vermoeide gezichten. ‘Okay, ready when you are.’ Zucht. Laat maar komen.
Maar goed, dan komt het. De begeleidende tape wordt gestart. Een orkest speelt een inleidend stukje muziek. En Paul begint te zingen. En hoe! Onmiddellijk, ja onmiddellijk is duidelijk dat daar iemand staat die kan zingen. En hij doet het met hart en ziel! Na enkele seconden zie je een jurylid licht verbijsterd de oren spitsen. Binnen 15 seconden begint het publiek te klappen. En na nog een halve minuut heeft hij de zaal (2000 mensen) plat! Ook de jury applaudisseert. Het hele zingen duurt welgeteld 70 seconden! Zeventig seconden! Van hopeloos ogend geval tot supertalent! De jury looft hem in alle toonaarden. En ze hebben gelijk: ik kon er die avond geen genoeg van krijgen.
Wat is zo fascinerend? Is het het contrast tussen de slordige, onzekere verschijning en de geweldige stem? Is het de ongelooflijk korte tijd waarin werkelijk talent weet te overtuigen? Is het de omslag van de juryleden die je voor je ogen ziet gebeuren (de gezichtsuitdrukkingen zijn geweldig)? Ik zou zeggen: dit alles, en het wonder van talent en schoonheid dat voorspelbaarheid doorbreekt!
Plus de echtheid die er van af spat! Zoals Paul Potts zei in een later filmpje (uiteindelijk wint hij de wedstrijd): wanneer ik zing heb ik geen probleem met zelfvertrouwen; ik ben dan op de plek waar ik zou moeten zijn. ‘My voice has always been my best friend.’ Geweldig!
En dat een mens zoveel verborgen schoonheid in zich kan bergen! Is het niet fantastisch dat wij mensen tot dit soort grandeur in staat zijn? En ook dat het wordt herkend!
Laat dit geluid nogmaals doordringen tot mijn kist, terwijl ik gedwongen afscheid neem. Oh prachtig leven!
Overigens is de tekst, gezongen door Paul, ook heel aardig, uit ‘Nessun Dorma’ van Puccini:
Nessun dorma! Nessun dorma!
Tu pure, o, Principessa,
nella tua fredda stanza,
guardi le stelle
che fremono d’amore
e di speranza.
Ma il mio mistero e chiuso in me,
il nome mio nessun sapra!
No, no, sulla tua bocca lo diro
quando la luce splendera!
Ed il mio bacio sciogliera il silenzio
che ti fa mia!
(Il nome suo nessun sapra!…
e noi dovrem, ahime, morir!)
Dilegua, o notte!
Tramontate, stelle!
Tramontate, stelle!
All’alba vincero!
vincero, vincero!
In Engelse vertaling:
None must sleep! None must sleep!
And you, too, Princess,
in your cold room,
gaze at the stars
which tremble with love
and hope!
But my mystery is locked within me,
no-one shall know my name!
No, no, I shall say it as my mouth
meets yours when the dawn is breaking!
And my kiss will break the silence
which makes you mine!
(No-one shall know his name,
and we, alas, shall die!)
Vanish, o night!
Fade, stars!
Fade, stars!
At dawn I shall win
I shall win, I shall win!
gepost door Dries Boele @ 20:36
0 reacties:
Een reactie posten
Aanmelden bij Reacties posten [Atom]
<< Homepage