Voor op mijn begrafenis (XIII): ‘Rock Bottom’ van Robert Wyatt

.
Wat ik zeker ook op mijn begrafenis zou willen horen is ‘Rock Bottom’ van Robert Wyatt. Hoe vaak ik dit psychedelisch muzikale meesterwerk heb beluisterd, ik zou het niet weten. Doodzonde wanneer het weg zou zinken in de grote vergetelheid van de popmuziek, maar dat is een ander verhaal. Op mijn allerlaatste feestje wil ik het graag horen, - en wie er niets mee heeft, ook goed; ga even in de tuin staan, of naar de wc, of iets dergelijks. Graag de hele lp! (Op YouTube te vinden ;-)) Met name de eerste twee nummers van kant B: ‘Alifib’ en ‘Alife’, en luister naar de saxofoon! 

Ja, er zitten ook heel dierbare herinneringen aan vast. ‘Rock Bottom’ heb ik leren kennen in Parijs, toen ik er samenwoonde met J. Of was het al eerder, toen ik haar ontmoette op mijn 17de, weggelopen van huis, en avontuurlijk op sleeptouw genomen door een 8 jaar oudere playboy? Of een jaar later, toen ik haar regelmatig ging bezoeken, in haar appartement in een buitenwijk van Parijs? 

'Rock Bottom' doet me denken aan veel wijn, wierook, en soms een andere substantie. En een prettig bed. En een platenspeler waarmee je vijf of zes lp’s na elkaar kon afspelen. Deze zat er bijna altijd bij, en een Woodstock, en een Julien Clerc, Bernard Lavilliers of Higelin. Maar ‘Rock Bottom’ was mijn favoriet, en nog steeds. Als ik op een onbewoond eiland zou belanden, dan graag met deze plaat.

Maar goed, nu ben ik dan dood. En voordat ik naar de eeuwige jachtvelden verdwijn, graag nog eens dit muzikale meesterwerk!