Intensiteit als de modern seculiere maatstaf voor een goed of geslaagd leven?

.
Is intensiteit de maat geworden waaraan we ons leven afmeten? Nu het bovennatuurlijke (inclusief hiernamaals e.d.) voor velen zonder betekenis is geworden, lijkt alle nadruk te worden gelegd op ervaringen, en wel zo intens mogelijk. Je hebt immers slechts dit ene leven. 

Niet comfortabel leven, of moreel leven, maar intens leven, inclusief plezier, passie en lijden. Je dromen en verlangens leven, tot het einde toe, ook al brengt dat pijn met zich mee, - en deze pijn dan ook zo intens mogelijk beleven. 

Opmerkelijk genoeg past het belangrijkste motto in Zen (en in z’n gepopulaiseerde ‘light’-versie, mindfulness) wonderwel in deze tendens: met volle aandacht leven in het hier en nu!

‘Intensiteit’ is niet alleen het sleutelwoord van reclame en publiciteit, maar ook het leidende principe van een modern seculiere levensstijl. Levend in een beleveniseconomie, met een vooraanstaande rol voor de prestatie en wat zij teweegbrengt, - in sport, in sex-drugs-rock ’n roll, in werk, etc. Om je levensgevoel te verhevigen! Om in een flow te geraken! Om je maximaal te voelen leven!

En wat als de intensiteit weg is, of wanneer we er niet meer toe in staat zijn? Kunnen we daarmee genoegen nemen? Ervaren, of beschouwen we een leven (of een relatie, werk, etc) dat niet langer intens is als mislukt, voorbij of voltooid, dan wel aan vervanging toe?

Noot:

. Voor een kort exposé over ‘intensiteit’, met de Franse filosoof Tristan Garcia, kijk op:

https://www.arte.tv/en/videos/071494-001-A/intensity/?xtor=CS1-41&kwp_0=635399&kwp_4=2782968&kwp_1=1178437